کد مطلب:124718 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:237
زینت عرش
صحنه قیامت تجلی و تمثل حقیقت های این سویی است. از قیامت خدای سبحان با عنوان روز آشكار شدن پنهان ها یاد می كند: یوم تبلی السرائر. [1] وجود انسان را صورت و سیرت آن شكل می دهد. البته صورت لایه نازك این حقیقت است، كه به آن نشانه ها شناخته می شود. اما سیرت همان پنهان ها و روحیات و در وقاع
[ صفحه 78]
حقیقت انسان است. گرچه آثار سیرت در این سرا نیز در رفتار شخص پدیدار است. لیكن تجلی این حقیقت در سرای دیگر است كه انسان همگون با سیرت خویش محشور می شود.
انسان هر گونه خویش را در این سرا آراسته باشد در آنجا همان گونه به صحنه می آید. اگر با نیات و باورهای حق و رفتار شایسته خود را آراسته نمود، در آن سرا نورانی محشور می شود كه صحنه قیامت با نور آفتاب و ماه روشن نیست، با نور ایمان انسان های مؤمن روشن است: یوم تری المؤمنین و المؤمنات یسعی نورهم بین ایدیهم و عن ایمانهم. [2] «روزی كه مردان و زنان مؤمن را می بینی كه نورشان از پیش رو و سمت راستشان افشان است» .
همان گونه كه اگر انسان با باورهای باطل و رفتار تیره خود را تباه ساخت،آنجا نیز تاریك و بی فروغ خواهد بود: كانما اغشیت وجوهم قطعا من اللیل. [3] «تبهكاران همانند كسی می باشند كه صورت آنان با قطعه ای از شب تاریك پوشیده شده است.» انسان تبهكار نیز به سیرت حقیقی محشور است. درتوضیح آیه مباركه فتأتون افواجا [4] .
روایت از رسول الله صلی الله علیه و آله آمده است كه تبهكاران امت وی به ده گروه محشورند، سخن چین ها به صورت میمون. حرام خورها به صورت خوك. ربا خوارها منكوس (سرنگون) در حالی كه كشیده می شوند.
قضاوت جور به صورت نابینا. افراد خودپسند، كر و لال. علمای بی عمل، در حالی محشور می شوند كه زبان های خویش را می شوند و گند از دهان آنان بیرون می آید. همسایه آزارها دست و پا بریده محشور می شوند. درباریان ظلم وستم به شاخه های آتش آویخته
[ صفحه 79]
شده اند، افراد بزهكار با بوی گنده تر از مردار محشورند. افراد متكبر و خیال باف محشور می شوند در حالی كه پیراهن های بلند از مواد چسبنده سریع الاشتعال بر اندام آنان چسبیده است [5] و شاید آیه:و اذا الوحوش حشرت [6] «روزی كه وحوش محشور می شوند» اشاره به همین گروه های تبهكار از انسان ها باشد كه به سیرت وحشی خویش به صحنه قیامت می آیند!
انسان مؤمن براساس سیرت نورانی خویش متمثل است. خود و اندیشه و رفتارش نور افشانی می نمایند، و هر مقدار زلالی در اندیشه و خلوص در رفتار برتر باشد، آن سرا شفاف تر و نورانی تر خواهد بود. اگر انسان آن مقدار به ساختار روح و جسم خویش پرداخت، كه همه ی ناخلصی ها را زدود. زنگارها را آن گونه شستشو داد كه هیچ گونه آلودگی در دامن وی نماند و یا آن گونه زیست كه هیچ گاه زنگار بر دامنش ننشست، و یطهركم تطهیرا شد. قیامت كه صحنه تجلی این این سیرت زلال است به گونه ای روشن شفاف آشكار می شود نه تنها خویشتن نورانی، بلكه به دیگران نیز پرتو افكنی می نماید. همان گونه كه اینجا در فضایل و سجایا برترین بود در آنجا نیز برترین ها خواهد بود.
اهل بیت همانند مجتبی حسن علیه السلام ازاین مقدار پاكی بهره ورند، در قیامت نیز از مقام شامخی برخوردارند كه دیگران را با شفاعت و نورانیت خود مورد عنایت قرار می دهند قالب های واژگانی نارسا و ناتوان است كه حقایق آن سویی را پدیدار سازد. در عین حال گویای نمادین آن حقایق می تواند باشد.
[ صفحه 80]
در مورد حسن و نیز حسین علیهماالسلام این گونه آمده است كه خدای سبحان در قیامت عرش برین خویش را با نورانیت حسن وحسین آزین بندی می نماید. كه نورانیت امامان معصوم این گونه پدیدار می شود كه صحنه قیامت را نورانی نموده تا آن مرحله كه خدای سبحان از تجلی نور آنان عرش خویش را تزیین می نماید: قال رسول الله صلی الله علیه و آله اذا كان یوم القیمة زین عرش رب العالمین بكل زینة ثم یؤتی بمنبرین نور... فیوضع اهدهما عن یمین العرش و الآخر عن یسار العرش ثم یؤتی بالحسن و الحسین علیهماالسلام فیقوم الحسن علی احدهما و الحسین علی الآخر، یزین الرب تبارك و تعالی بهما عرشه. [7] .
«هنگامی كه قیامت رخ می دهد، خدای سبحان عرش خویش را به هر زینتی می آراید، آنگاه دو منبر از نور یكی در سمت راست و دیگری در سمت چپ عرش نهاده می شود. سپس حسن وحسین را می آورند، حسن بر یكی ازآن دو منبر و حسین بر دیگری قرار می گیرند، خدای سبحان بوسیله این دو عرش خود را به برترین و آخرین زینت می آراید! كه حسن و حسین در این سرا زینت دوش نبی و در آن سرا زینت عرش خدا می باشند.
[ صفحه 78]
حقیقت انسان است. گرچه آثار سیرت در این سرا نیز در رفتار شخص پدیدار است. لیكن تجلی این حقیقت در سرای دیگر است كه انسان همگون با سیرت خویش محشور می شود.
انسان هر گونه خویش را در این سرا آراسته باشد در آنجا همان گونه به صحنه می آید. اگر با نیات و باورهای حق و رفتار شایسته خود را آراسته نمود، در آن سرا نورانی محشور می شود كه صحنه قیامت با نور آفتاب و ماه روشن نیست، با نور ایمان انسان های مؤمن روشن است: یوم تری المؤمنین و المؤمنات یسعی نورهم بین ایدیهم و عن ایمانهم. [2] «روزی كه مردان و زنان مؤمن را می بینی كه نورشان از پیش رو و سمت راستشان افشان است» .
همان گونه كه اگر انسان با باورهای باطل و رفتار تیره خود را تباه ساخت،آنجا نیز تاریك و بی فروغ خواهد بود: كانما اغشیت وجوهم قطعا من اللیل. [3] «تبهكاران همانند كسی می باشند كه صورت آنان با قطعه ای از شب تاریك پوشیده شده است.» انسان تبهكار نیز به سیرت حقیقی محشور است. درتوضیح آیه مباركه فتأتون افواجا [4] .
روایت از رسول الله صلی الله علیه و آله آمده است كه تبهكاران امت وی به ده گروه محشورند، سخن چین ها به صورت میمون. حرام خورها به صورت خوك. ربا خوارها منكوس (سرنگون) در حالی كه كشیده می شوند.
قضاوت جور به صورت نابینا. افراد خودپسند، كر و لال. علمای بی عمل، در حالی محشور می شوند كه زبان های خویش را می شوند و گند از دهان آنان بیرون می آید. همسایه آزارها دست و پا بریده محشور می شوند. درباریان ظلم وستم به شاخه های آتش آویخته
[ صفحه 79]
شده اند، افراد بزهكار با بوی گنده تر از مردار محشورند. افراد متكبر و خیال باف محشور می شوند در حالی كه پیراهن های بلند از مواد چسبنده سریع الاشتعال بر اندام آنان چسبیده است [5] و شاید آیه:و اذا الوحوش حشرت [6] «روزی كه وحوش محشور می شوند» اشاره به همین گروه های تبهكار از انسان ها باشد كه به سیرت وحشی خویش به صحنه قیامت می آیند!
انسان مؤمن براساس سیرت نورانی خویش متمثل است. خود و اندیشه و رفتارش نور افشانی می نمایند، و هر مقدار زلالی در اندیشه و خلوص در رفتار برتر باشد، آن سرا شفاف تر و نورانی تر خواهد بود. اگر انسان آن مقدار به ساختار روح و جسم خویش پرداخت، كه همه ی ناخلصی ها را زدود. زنگارها را آن گونه شستشو داد كه هیچ گونه آلودگی در دامن وی نماند و یا آن گونه زیست كه هیچ گاه زنگار بر دامنش ننشست، و یطهركم تطهیرا شد. قیامت كه صحنه تجلی این این سیرت زلال است به گونه ای روشن شفاف آشكار می شود نه تنها خویشتن نورانی، بلكه به دیگران نیز پرتو افكنی می نماید. همان گونه كه اینجا در فضایل و سجایا برترین بود در آنجا نیز برترین ها خواهد بود.
اهل بیت همانند مجتبی حسن علیه السلام ازاین مقدار پاكی بهره ورند، در قیامت نیز از مقام شامخی برخوردارند كه دیگران را با شفاعت و نورانیت خود مورد عنایت قرار می دهند قالب های واژگانی نارسا و ناتوان است كه حقایق آن سویی را پدیدار سازد. در عین حال گویای نمادین آن حقایق می تواند باشد.
[ صفحه 80]
در مورد حسن و نیز حسین علیهماالسلام این گونه آمده است كه خدای سبحان در قیامت عرش برین خویش را با نورانیت حسن وحسین آزین بندی می نماید. كه نورانیت امامان معصوم این گونه پدیدار می شود كه صحنه قیامت را نورانی نموده تا آن مرحله كه خدای سبحان از تجلی نور آنان عرش خویش را تزیین می نماید: قال رسول الله صلی الله علیه و آله اذا كان یوم القیمة زین عرش رب العالمین بكل زینة ثم یؤتی بمنبرین نور... فیوضع اهدهما عن یمین العرش و الآخر عن یسار العرش ثم یؤتی بالحسن و الحسین علیهماالسلام فیقوم الحسن علی احدهما و الحسین علی الآخر، یزین الرب تبارك و تعالی بهما عرشه. [7] .
«هنگامی كه قیامت رخ می دهد، خدای سبحان عرش خویش را به هر زینتی می آراید، آنگاه دو منبر از نور یكی در سمت راست و دیگری در سمت چپ عرش نهاده می شود. سپس حسن وحسین را می آورند، حسن بر یكی ازآن دو منبر و حسین بر دیگری قرار می گیرند، خدای سبحان بوسیله این دو عرش خود را به برترین و آخرین زینت می آراید! كه حسن و حسین در این سرا زینت دوش نبی و در آن سرا زینت عرش خدا می باشند.
[1] طارق، 9.
[2] حديد 12.
[3] يونس 27.
[4] نبأ، 19.
[5] مجمع البيان، ج 10، ص 423.
[6] تكوير 5.
[7] بحار، ج 43، ص 261.